Page:Marmion - Walter Scott (ed. Bayne, 1889).pdf/277

This page has been proofread, but needs to be validated.
NOTES: CANTO III.
247

communicated to me by my friend Mr. Surtees of Mainsforth, in the Bishopric, who copied it from a MS. note in a copy of Burthogge "On the Nature of Spirits," 8vo, 1694, which had been the property of the late Mr. Gill, attorney-general to Egerton, Bishop of Durham, "It was not," says my obliging correspondent "in Mr. Gill's own hand, but probably an hundred years older, and was said to be, E libro Convent. Dunelm. per T. C. extract., whom I believe to have been Thomas Cradocke, Esq., barrister, who held several offices under the See of Durham a hundred years ago. Mr. Gill was possessed of most of his manuscripts." The extract, which, in fact. suggested the introduction of the tale into the present poem, runs thus:—

"Rem miram hujusmodi quæ nostris temporibus evenit, teste viro nobili ac fide dignissimo, enarrare hand pigebit. Radulphus Bulmer, cum e castris, que tunc temporis prope Norham posita erant, oblectationis causa, exiisset, ac in ulteriore Tueda ripa praædam cum canibus leporariis insequeretur, forte cum Scoto quodam nobili, sibi antehac, ut videbatur, familiariter cognito, congressus est; ac, ut fas erat inter inimitas, flagrante bello, brevissima interrogationis mord interposita, alterutros invicem incitato cursu infestis animis petiere. Noster, primo occursu, equo præacerrimo hostis impetu labante, in terram eversus pectore et capite laso, sanguinem, mortuo similis, evomebat. Quem ut se agre habentem comiter allocutus est alter, pollicitusque, modo auxilium non abnegaret, maitisque obtemperans ab omni rerum sacrarum cogitatione abstineret, nec Deo, Deiparæ Virgini, Sanctone sillo, preces aut vota efferret vel inter sese conciperet, se brevi eum sanum validumque restiturum esse. Pra angore oblata conditio accepta est; ac veterator ille nescio quid obscani murmuris insusurrans, prehensa manu, dicto citius in pedes sanum ut antea sublevavit. Noster autem, maxima præ rei inauditu novitate formidine perculsus, Mi Jesu! exclamat, vel quid simile; ac subito respiciens nec hostem nec ullum alium conspicit, equum solum gravissimo nuper casu afflictum, per summam pacem in rivo fluvii pascentem. Ad castra itaque mirabundus revertens, fidei dubius. rem primo occultavit, dein, confecto bello, Confessori suo totam asseruit. Delusoria procul dubio res tata, ac mala veteratoris illius aperitur fraus, qua hominem Christianum ad vetitum tale auxilium pelliceret. Nomen utcunque illius (nobilis alias ac clari) reticendum duco, cum haud dubium sit quin Diabolus, Deo permittente, formam quam libuerit, immo angeli lucis, sacro oculo Dei teste, posse assumere."

'The MS. chronicle, from which Mr. Cradocke took this curious