Ἰνδολέτης

Ancient Greek

Compound of Ἰνδός (Indós) +‎ ὄλλυμι (óllumi).

Ἰνδολέτης • (Indolétēs) m (genitive Ἰνδολέτου); first declension

Indian-killer, epithet of Dionysus
- Pseudo-Callisthenes, Alexander Romance 3.22:
  ὁ Περσολέτης, ὁ Ἰνδολέτης, ὁ καθελὼν τρόπαια Μήδων καὶ Πάρθων νῦν χωρὶς πολέμων καὶ στρατείας ὑποχείριος ἐγίνου Κανδάκῃ βασιλίσσῃ· ὥστε γίνωσκε, Ἀλέξανδρε, ὅτι ὅστις δοκεῖ τῶν ἀνθρώπων φρονεῖν μέγα, ἄλλος μείζονα τούτου τὴν φρόνησιν σχῇ
  ho Persolétēs, ho Indolétēs, ho kathelṑn trópaia Mḗdōn kaì Párthōn nûn khōrìs polémōn kaì strateías hupokheírios egínou Kandákēi basilíssēi; hṓste gínōske, Aléxandre, hóti hóstis dokeî tôn anthrṓpōn phroneîn méga, állos meízona toútou tḕn phrónēsin skhēî
  (please add an English translation of this quotation)

First declension of ὁ Ῐ̓νδολέτης; τοῦ Ῐ̓νδολέτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Ῐ̓νδολέτης ho Ĭndolétēs	τὼ Ῐ̓νδολέτᾱ tṑ Ĭndolétā	οἱ Ῐ̓νδολέται hoi Ĭndolétai
Genitive	τοῦ Ῐ̓νδολέτου toû Ĭndolétou	τοῖν Ῐ̓νδολέταιν toîn Ĭndolétain	τῶν Ῐ̓νδολετῶν tôn Ĭndoletôn
Dative	τῷ Ῐ̓νδολέτῃ tōî Ĭndolétēi	τοῖν Ῐ̓νδολέταιν toîn Ĭndolétain	τοῖς Ῐ̓νδολέταις toîs Ĭndolétais
Accusative	τὸν Ῐ̓νδολέτην tòn Ĭndolétēn	τὼ Ῐ̓νδολέτᾱ tṑ Ĭndolétā	τοὺς Ῐ̓νδολέτᾱς toùs Ĭndolétās
Vocative	Ῐ̓νδολέτᾰ Ĭndolétă	Ῐ̓νδολέτᾱ Ĭndolétā	Ῐ̓νδολέται Ĭndolétai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.