Reconstruction:Proto-West Germanic/munit
Proto-West Germanic
Etymology
Borrowed from Latin monēta.[1]
Noun
*munit m or n[2]
Inflection
| Masculine a-stem | ||
|---|---|---|
| Singular | ||
| Nominative | *munit | |
| Genitive | *munitas | |
| Singular | Plural | |
| Nominative | *munit | *munitōs |
| Accusative | *munit | *munitā |
| Genitive | *munitas | *munitō |
| Dative | *munitē | *munitum |
| Instrumental | *munitu | *munitum |
| Neuter a-stem | ||
|---|---|---|
| Singular | ||
| Nominative | *munit | |
| Genitive | *munitas | |
| Singular | Plural | |
| Nominative | *munit | *munitu |
| Accusative | *munit | *munitu |
| Genitive | *munitas | *munitō |
| Dative | *munitē | *munitum |
| Instrumental | *munitu | *munitum |
Derived terms
Descendants
References
- ^ Miller, D. Gary (13 June 2012), “Early loanwords from Latin and Greek”, in External Influences on English: From its Beginnings to the Renaissance, Oxford University Press, , →ISBN, § 4.5, page 64.
- ^ Ringe, Donald; Taylor, Ann (2014), The Development of Old English (A Linguistic History of English; 2), Oxford: Oxford University Press, →ISBN, page 135: “PWGmc *munit”
- ^ Jan de Vries (1977) [1957–1960], “mynt”, in Altnordisches etymologisches Wörterbuch [Old Norse Etymological Dictionary] (in German), 3rd edition, Leiden: E[vert] J[an] Brill, →OCLC, page 398.