animatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of animō.
Participle
animātus (feminine animāta, neuter animātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | animātus | animāta | animātum | animātī | animātae | animāta | |
| genitive | animātī | animātae | animātī | animātōrum | animātārum | animātōrum | |
| dative | animātō | animātae | animātō | animātīs | |||
| accusative | animātum | animātam | animātum | animātōs | animātās | animāta | |
| ablative | animātō | animātā | animātō | animātīs | |||
| vocative | animāte | animāta | animātum | animātī | animātae | animāta | |
References
- “animatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “animatus”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “animatus”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894), Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- animate and inanimate nature: animata (animalia) inanimaque (not inanimata)
- animate and inanimate nature: animata (animalia) inanimaque (not inanimata)