assitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of asserō.

Participle

assitus (feminine assita, neuter assitum); first/second-declension participle

  1. asserted

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative assitus assita assitum assitī assitae assita
genitive assitī assitae assitī assitōrum assitārum assitōrum
dative assitō assitae assitō assitīs
accusative assitum assitam assitum assitōs assitās assita
ablative assitō assitā assitō assitīs
vocative assite assita assitum assitī assitae assita

References

  • assitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • "assitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • assitus”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.