comminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of comminuō.
Participle
comminūtus (feminine comminūta, neuter comminūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | comminūtus | comminūta | comminūtum | comminūtī | comminūtae | comminūta | |
| genitive | comminūtī | comminūtae | comminūtī | comminūtōrum | comminūtārum | comminūtōrum | |
| dative | comminūtō | comminūtae | comminūtō | comminūtīs | |||
| accusative | comminūtum | comminūtam | comminūtum | comminūtōs | comminūtās | comminūta | |
| ablative | comminūtō | comminūtā | comminūtō | comminūtīs | |||
| vocative | comminūte | comminūta | comminūtum | comminūtī | comminūtae | comminūta | |
Descendants
- Italian: comminuto
References
- “comminutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “comminutus”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.