dissipo
See also: dissipò
Catalan
Verb
dissipo
- first-person singular present indicative of dissipar
Italian
Verb
dissipo
- first-person singular present indicative of dissipare
Anagrams
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈdɪs.sɪ.poː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈd̪is.si.po]
Verb
dissipō (present infinitive dissipāre, perfect active dissipāvī, supine dissipātum); first conjugation
- to scatter, disperse, spread abroad
- to dissipate or squander
- to demolish, overthrow, destroy, ruin
- Pius V, Regnans in Excelsis:
- Hunc unum super omnes gentes, et omnia regna principem constituit, qui evellat, destruat, "dissipet", disperdat, plantet, et aedificet.
- (please add an English translation of this quotation)
- Hunc unum super omnes gentes, et omnia regna principem constituit, qui evellat, destruat, "dissipet", disperdat, plantet, et aedificet.
Conjugation
Conjugation of dissipō (first conjugation)
Derived terms
Descendants
References
- “dissipo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dissipo”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “dissipo”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894), Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to spread a rumour: famam dissipare
- to squander all one's property: dissipare rem familiarem (suam)
- to spread a rumour: famam dissipare
Portuguese
Verb
dissipo
- first-person singular present indicative of dissipar