diuturnitas
Latin
Noun
diūturnitās f (genitive diūturnitātis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | diūturnitās | diūturnitātēs |
| genitive | diūturnitātis | diūturnitātum |
| dative | diūturnitātī | diūturnitātibus |
| accusative | diūturnitātem | diūturnitātēs |
| ablative | diūturnitāte | diūturnitātibus |
| vocative | diūturnitās | diūturnitātēs |
References
- “diuturnitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “diuturnitas”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “diuturnitas”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894), Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- time assuages the most violent grief: vel maximos luctus vetustate tollit diuturnitas (Fam. 5. 16. 5)
- time assuages the most violent grief: vel maximos luctus vetustate tollit diuturnitas (Fam. 5. 16. 5)