grunnr
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *grunduz, originally a u-stem, but reanalyzed as an a-stem.
Pronunciation
- (12th Century Icelandic) IPA(key): /ˈɡrũn.nr/
Noun
grunnr m (genitive grunns)
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | grunnr | grunnrinn | grunnar | grunnarnir |
| accusative | grunn | grunninn | grunna | grunnana |
| dative | grunni | grunninum | grunnum | grunnunum |
| genitive | grunns | grunnsins | grunna | grunnanna |
Descendants
- Icelandic: grunnur
- Faroese: grunnur
- Norwegian Nynorsk: grunn; (dialectal) grunn’e, grønn
- → Scottish Gaelic: grunnd
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910), “grunnr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive