inruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inrumpō
Participle
inruptus (feminine inrupta, neuter inruptum); first/second-declension participle
- unbroken, unsevered
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inruptus | inrupta | inruptum | inruptī | inruptae | inrupta | |
| genitive | inruptī | inruptae | inruptī | inruptōrum | inruptārum | inruptōrum | |
| dative | inruptō | inruptae | inruptō | inruptīs | |||
| accusative | inruptum | inruptam | inruptum | inruptōs | inruptās | inrupta | |
| ablative | inruptō | inruptā | inruptō | inruptīs | |||
| vocative | inrupte | inrupta | inruptum | inruptī | inruptae | inrupta | |
References
- “inruptus”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers