obsignator
Latin
Noun
obsignātor m (genitive obsignātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | obsignātor | obsignātōrēs |
| genitive | obsignātōris | obsignātōrum |
| dative | obsignātōrī | obsignātōribus |
| accusative | obsignātōrem | obsignātōrēs |
| ablative | obsignātōre | obsignātōribus |
| vocative | obsignātor | obsignātōrēs |
Verb
obsignātor
- second/third-person singular future passive imperative of obsignō
References
- “obsignator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “obsignator”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “obsignator”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.