sculptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of sculpō.
Participle
sculptus (feminine sculpta, neuter sculptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | sculptus | sculpta | sculptum | sculptī | sculptae | sculpta | |
| genitive | sculptī | sculptae | sculptī | sculptōrum | sculptārum | sculptōrum | |
| dative | sculptō | sculptae | sculptō | sculptīs | |||
| accusative | sculptum | sculptam | sculptum | sculptōs | sculptās | sculpta | |
| ablative | sculptō | sculptā | sculptō | sculptīs | |||
| vocative | sculpte | sculpta | sculptum | sculptī | sculptae | sculpta | |
Descendants
References
- “sculptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “sculptus”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “sculptus”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.