admitto

Latin

Etymology

ad- +‎ mittō

Pronunciation

Verb

admittō (present infinitive admittere, perfect active admīsī, supine admissum); third conjugation

  1. to let in, admit
    Synonyms: sufferō, perferō, sustineō, dūrō, perpetior, subeō, recipiō, accipiō, sinō, patiō, sustentō, ferō
    • c. 4 BCE – 65 CE, Seneca the Younger, Epistulae Morales ad Lucilium 47.13:
      Vīve cum servō clēmenter, cōmiter quoque, et in sermōnem illum admitte et in cōnsilium et in convictum.
      Live with a slave mercifully, and even courteously, and admit him into conversation, into counsel, and into your banquet.
  2. to perpetrate, commit
    Synonyms: perpetrō, committō, dēlinquō

Conjugation

Derived terms

Descendants

References

  • admitto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • admitto”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • admitto”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894), Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to give a horse the reins: admittere, permittere equum
    • to admit a person into one's society: aliquem socium admittere
    • to obtain an audience of some one: (ad colloquium) admitti (B. C. 3. 57)
    • to commit some blameworthy action: facinus, culpam in se admittere