ioubeo

Latin

Etymology

    Inherited from Proto-Italic *jouðeō.

    Verb

    ioubeō (present infinitive ioubēre, perfect active ioussī, supine ioussum); second conjugation

    1. Old Latin form of iubeō
      • CIL 10.104:
        uteique eam figier ioubeatis ubei facilumed gnoscier potisit atque / utei ea Bacanalia sei qua sunt exstrad quam sei quid ibei sacri est
        (please add an English translation of this quotation)
      • CIL 10.104:
        pr(aitorem) urbanum adieset isque de senatuos sententiad dum ne minus / senatoribus C adesent quom ea res cosoleretur iousisent censuere
        (please add an English translation of this quotation)
      • CIL, 10 5807:
        senatus filio stipendia mereta / es(s)e ious(s)it populusque / statuam donavit Censorino
        (please add an English translation of this quotation)

    Conjugation

    Descendants

    • Latin: iubeō

    References

    • ioubeo in Georges, Karl Ernst; Georges, Heinrich (1913–1918), Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 2, Hahnsche Buchhandlung
    • De Vaan, Michiel (2008), Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 7), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 312